Szlachta - mieszczanie w Wielkopolsce XV w. (1400-1475)

[Ugoda wieczysta władz miasta Poznania z mieszczaninem poznańskim Wojciechem Gerlinem (byłym ławnikiem, rajcą, wójtem i burmistrzem), zawarta na rozkaz króla Kazimierza Jagiellończyka].

[Król Polski Kazimierz oświadcza, że uchwalona na sejmie walnym cyza na potrzebę pruską nie będzie naruszała wolności i przywilejów szlacheckich, a jej pobór będzie zależny od uchwały duchownych i świeckich, baronów, szlachty i miast].

Zobowiązanie Fredhelma Wezenborga, syna Maćka Borkowica, przebywającego w grodzie Trzciel do stawienia się przed sądem króla Władysława Jagiełły w Poznaniu, Kościanie lub Obornikach niezwłocznie po otrzymaniu powiadomienia od starosty generalnego Wielkopolski Tomka z Węgleszyna i zeznawania w sprawie sporu majątkowego między Wichną Wezenborg (Wezemborg) z Grodziska Wlkp. i jej synem Borkiem a nim samym o zwrot dóbr trzcielskich

Miesięcznik Heraldyczny. Organ Polskiego Towarzystwa Heraldycznego wydawany przez Oddział Warszawski. R.16 1937 nr1

[Potwierdzenie darowizny in perpetuum domu w Śremie uczynionej przez Stanisława plebana w Panience, na rzecz księży Michała Rucianego i Michała Łazarka w zamian za comiesięczne odprawianie mszy za dusze ofiarodawcy i jego rodziców].

Potwierdzenie przez króla Jana Olbrachta sprzedaży na wyderkaf (pożyczka z prawem odkupu) Urielowi z Górki, biskupowi poznańskiemu, czynszu rocznego 60 grzywien, zapisanego na dochodach miasta Poznania i płaconego corocznie królowi przez władze miejskie, od kwoty 2000 złotych węgierskich, która powstała z dwóch różnych sum: 700 złotych węgierskich pożyczonych przez Olbrachta obecnie (1493) oraz sumy wcześniejszej 1300 złotych węgierskich, pożyczonej przez ojca monarchy, Kazimierza Jagiellończyka, od patrycjusza poznańskiego Jana Walkera, a po jego śmierci (zm. przed 1489) wykupionej przez Górkę za zgodą tegoż króla od wdowy Barbary i jej małoletnich dzieci (1489)

Mandat Kazimierza Jagiellończyka nakazujący Radzie miejskiej Poznania wypłacenie należnego królowi od miasta i uiszczanego każdego roku wedle zwyczaju na św. Marcina czynszu rocznego 60 grzywien od sumy 1300 złotych węgierskich zapisanej na dochodach miejskich Janowi Ostrorogowi, kasztelanowi poznańskiemu i zaufanemu doradcy królewskiemu, z tytułu zapisu tego czynszu i kapitału